De Vereniging voor Familie- en Jeugdrecht

Vernieuwd en nu ook met parallelsessies

Te veel kinderen hebben te veel last van de scheiding van hun ouders. Met allerlei - soms ernstige - problemen als gevolg, ook op de lange duur. Dat is het slechte nieuws. Het goede nieuws is dat er steeds meer kennis beschikbaar komt over wat deze kinderen nodig hebben. En over wat anderen kunnen doen om daarin te voorzien.

Het 3e congres Scheiden en de kinderen voorziet u van de nieuwste inzichten in advisering en hulpverlening, met onderwerpen als: De vijf belangrijkste risicofactoren voor kinderen; Het verplichte ouderschapsplan
Casussen uit de praktijk met advies; De rol van de school bij scheiding; Het stiefgezin; De Eigen Kracht-conferentie bij scheiding; Veelgestelde juridische vragen; De Kinderombudsman

Kortom: een congres dat u handvatten biedt om doeltreffender om te gaan met scheidingskinderen (en hun ouders). Meer info: www.bsl.nl/scheidenendekinderen

Uitreiking van de FJR prijs 2011 door Mr. Susan Rutten van de universiteit Maastricht aan Mr. Merel Jonker voor haar proefschrift "Kinderalimentatie: een gedeelte zorg" dat zij op 15 juni 2011 heeft verdedigd aan de Universiteit Utrecht. Het boek is verschenen bij Boom Juridische uitgevers in de serie Familie en Recht.

De jaarlijkse studiedag van de vereniging FJR is op 17 november 2011 in samenwerking met de Vlaamse collega’s uit Antwerpen, Gent en Leuven georganiseerd en stond onder het motto: Vergelijkenderwijs: Actuele ontwikkelingen in het familierecht in België en Nederland

Beide familierechtssystemen hebben een gezamenlijke oorsprong, de Franse Code Civil. Sindsdien heeft het familierecht in beide landen fundamentele veranderingen ondergaan. Er zijn vele overeenkomsten gebleven maar ook vele verschillen tot stand gekomen.

Een vrouw die zwanger wordt van een kind met het doel dit kind na de geboorte aan de wensouders af te staan is een draagmoeder. Ondanks het Nederlandse verbod op commercieel draagmoederschap komt dit wel voor, al dan niet na het inschakelen van een draagmoeder in het buitenland. Het internet dat gemakkelijk als “marktplaats” kan worden gebruikt speelt daarbij een niet te onderschatten rol. Het fenomeen draagmoederschap roept juridische, ethische en morele vragen op.

Vast staat dat het Nederlandse afstammingsrecht het moederschap voor een ander niet heeft geregeld. De vraag rijst of daar verandering in zou moeten komen. Wat dient bijvoorbeeld te gebeuren wanneer Nederlandse wensouders naar het buitenland gaan waar zij na een draagmoederschap op de buitenlandse geboorteakte volgens het ter plaatse geldende recht als juridische ouders worden vermeld? Moet deze in het buitenland tot stand gekomen juridische band bij terugkeer in Nederland worden erkend of niet? Is er sprake van strijd met onze openbare orde? Is het bij deze vraag van belang of het kind wel of niet genetisch met de wensouders verwant is?

Wegens succes herhaald op 15 juni, deels vernieuwd programma!

Te veel kinderen hebben te veel last van de scheiding van hun ouders. Met allerlei – soms ernstige – problemen als gevolg, ook op de lange duur. Dat is het slechte nieuws. Het goede nieuws is dat er steeds meer kennis beschikbaar komt over wat deze kinderen nodig hebben. En over wat anderen kunnen doen om daarin te voorzien.

Het congres Scheiden en de kinderen voorziet u van de nieuwste inzichten in advisering en hulpverlening. Met onderwerpen als: de scheidingsschijf van vijf, het verplichte ouderschapsplan, casussen uit de praktijk met advies, de rol van de school bij scheiding, het nut van KIES voor kinderen, het stiefgezin .

Kortom: een congres dat u handvatten biedt om doeltreffender om te gaan met scheidingskinderen (en hun ouders). Een goed geïnformeerde beroepskracht telt voor twee!

Op donderdag 18 november 2010 is de jaarlijkse studiedag van de Vereniging voor Familie- en Jeugdrecht gehouden in Utrecht. Deze studiedag had als thema: 'De cliënt in de jeugdzorg'. Met cliënten bedoelen we zowel ouders en verzorgers als kinderen in de jeugdzorg.

De studiedag had deze keer een praktische insteek en was gericht op academici, werkzaam in de jeugdzorg. We vroegen ons af wat cliënten in de jeugdzorg nu zelf merken van alle (stelsel)veranderingen die er lijken te komen. Worden cliënten daar ook echt beter van? Komt het kind werkelijk meer centraal te staan en zullen procedures sneller verlopen? Biedt dat alles voldoende toekomst of is er meer nodig om effecten te bereiken, die cliënten zelf belangrijk vinden?